- Η ακράτεια ούρων στο σκύλο και στη γάτα είναι η αδυναμία της συγκέντρωσης των ούρων στην ουροδόχο κύστη μέχρι να εκδηλωθεί η ούρηση.
- Είναι σημαντικό να ξεχωρίσετε την ακράτεια από άλλες διαταραχές της ούρησης.
- Πολλές φορές η ακράτεια ούρων είναι θεραπεύσιμη ενώ άλλες δεν είναι.
—————————————————————————————————————————
Τι είναι η ακράτεια ούρων;
Η ακράτεια των ούρων ορίζεται ως αδυναμία του ζώου να ελέγξει συνειδητά την ούρηση. Αντί το ούρο να συγκεντρώνεται στην ουροδόχο κύστη και να αποβάλλεται μόνο κατά την ούρηση, αποβάλλεται και σε στιγμές εκτός αυτής. Η ακράτεια είναι περισσότερο συχνή στους σκύλους παράς τις γάτες.
Τι προκαλεί την ακράτεια των ούρων;
Το ούρο παράγεται στους νεφρούς και μεταφέρεται με τους ουρητήρες στην ουροδόχο κύστη όπου και παραμένει προσωρινά μέχρι να αποβληθεί μέσω της ουρήθρας κατά τη διάρκεια της ούρησης. Ο σφικτήρας της ουρήθρας είναι ένας μυς ο οποίος όσο παραμένει σε σύσπαση δεν επιτρέπει στο ούρο να περάσει από την ουρήθρα. Ο σφικτήρας, φυσιολογικά, χαλαρώνει κατά τη διάρκεια της ούρησης. Καταστάσεις που επηρεάζουν τη νεύρωση του σφικτήρα ή την ανατομική της περιοχής κοντά σε αυτόν μπορεί να προκαλέσουν ακράτεια ούρων. Παραδείγματα είναι νεοπλασίες της περιοχής, κατάγματα που αφορούν τη σπονδυλική στήλη ή τη λεκάνη και τραυματισμοί των νεύρων.
Γάτες με έμφραξη της ουρήθρας μπορεί να εκδηλώσουν ακράτεια ούρων λόγω υπερβολικής διάτασης της ουροδόχου κύστης την περίοδο της έμφραξης. Αυτή η κατάσταση είναι, συνήθως, παροδική.
Ακράτεια ούρων μπορεί να προκαλέσουν και κάποιες γενετικές δυσμορφίες όπως είναι οι έκτοποι ουρητήρες. Η ακράτεια από αυτές τις καταστάσεις μπορεί να αργήσει να διαγνωσθεί καθώς ο κηδεμόνας του ζώου μπορεί να μπερδέψει την ακράτεια με μαθησιακές δυσκολίες του ζώου ή με διαταραχή της συμπεριφοράς. Σε περίπτωση που πιστεύετε πως το ζώο σας πάσχει από κάποια διαταραχή της ούρησης, ενημερώστε τον κτηνίατρό σας.
Ένα συχνό είδος ακράτειας είναι η ακράτεια που εκδηλώνεται σε κάποιους θηλυκούς σκύλους μετά τη στείρωση. Τα περισσότερα ζώα είναι μέσης ή μεγαλύτερης ηλικίας και ανήκουν σε μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους φυλές. Το αίτιο είναι η μείωση της συγκέντρωσης των οιστρογόνων που συμβαίνει μετά τη στείρωση. Αυτό το είδος της ακράτειας έχει καλή ανταπόκριση στη φαρμακευτική αγωγή.
Κλινικά συμπτώματα
Το πιο συχνό σύμπτωμα της ακράτειας είναι η απώλεια ούρων σε μορφή σταγόνων. Αυτό μπορεί να συμβαίνει συνεχόμενα ή κατά περιόδους μέσα στη διάρκεια της ημέρας. Κάποια ζώα ουρούν φυσιολογικά αλλά χάνουν ούρο καθώς απομακρύνονται από το σημείο όπου ούρησαν, κάποια άλλα χάνουν μεγάλες ποσότητες ούρων όταν βρίσκονται σε κατάσταση χαλάρωσης, όπως κατά τη διάρκεια του ύπνου και άλλα χάνουν ούρο κατά τη διάρκεια της άσκησης ή όταν γαυγίζουν.
Είναι σημαντικό η ακράτεια ούρων να διαχωρίζεται από άλλα είδη διαταραχών ούρησης. Αν βρείτε μικρή λίμνη από ούρα στο πάτωμα, το ζώο είχε κάποιο «ατύχημα» αλλά δεν είναι σίγουρο πως αυτό προέκυψε λόγω ακράτειας. Ζώα με ουρολοιμώξεις, νεοπλασίες του ουροποιητικού συστήματος και ουρολιθίαση εκδηλώνουν συχνουρία. Τα ζώα αυτά ουρούν πολύ συχνά μικρές ποσότητες ούρου και πολλές φορές δεν προλαβαίνουν να ζητήσουν από τον κηδεμόνα τους να βγουν εκτός σπιτιού για να ουρήσουν. Αυτό συμβαίνει γιατί σε αυτές τις καταστάσεις η ουροδόχος κύστη φλεγμαίνει ή λόγω του μικρού της όγκου (ουρόλιθοι, νεοπλασίες) γεμίζει πολύ γρήγορα.
Σε αντίθεση, ζώα με παθολογικές καταστάσεις που προκαλούν πολυουρία και πολυδιψία όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, νεφρική νόσος και η νόσος Cushing πίνουν περισσότερο νερό από το φυσιολογικό και ουρούν μεγαλύτερες ποσότητες ούρου κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σε αυτά τα ζώα τα νεφρά δεν μπορούν να συγκεντρώσουν το ούρο, δηλαδή δεν μπορούν να απορροφήσουν νερό από το πρόουρο και, άρα, παράγεται μεγάλη ποσότητα ούρου ημερησίως. Λόγω της απώλειας μεγάλης ποσότητα νερού με τα ούρα, εκδηλώνουν έντονο αίσθημα δίψας και θέλουν να πίνουν πολύ νερό (πολυδιψία). Αυτά τα ζώα έχουν αυξημένη παραγωγή ούρου και όχι ακράτεια.
Επίσης, κάποια ζώα με διαταραχές συμπεριφοράς (submissiveurination) ή άνοια λόγω μεγάλης ηλικίας εκδηλώνουν διαταραχές στη συμπεριφορά της ούρησης αλλά αυτό δεν θα πρέπει να συγχέεται με την ακράτεια.
Διάγνωση
Σε ζώα με ακράτεια ούρων συστήνεται η διενέργεια εξετάσεων για τον αποκλεισμό παθήσεων του ουροποιητικού συστήματος. Τέτοιες εξετάσεις είναι η εξέταση του ούρου, η καλλιέργεια του ούρου, ο υπέρηχος κοιλίας, αιματολογικές και βιοχημικές εξετάσεις ή και αξονική τομογραφία.
Θεραπεία
Συγγενείς ανωμαλίες του ουροποιητικού συστήματος, όπως οι έκτοποι ουρητήρες, διορθώνονται χειρουργικά, αν είναι δυνατόν.
Σε περίπτωση που η ακράτεια οφείλεται σε διαταραχή λειτουργίας του σφικτήρα της ουρήθρας, η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να βελτιώσει τα συμπτώματα. Το φάρμακο phenylpropanolamine μπορεί να προκαλέσει σύσπαση του σφικτήρα και, συνήθως, χορηγείται δύο ή τρεις φορές την ημέρα. Μία παρενέργεια αυτού του φαρμάκου είναι η υπέρταση και η υπερδιέγερση. Μία εναλλακτική θεραπεία είναι η χορήγηση οιστρογόνων με τη μορφή χαπιού.
Σε περίπτωση που τα συμπτώματα δεν υποχωρήσουν παρά τη φαρμακευτική αγωγή, είναι δυνατό να γίνουν εγχύσεις κολλαγόνου στο τοίχωμα της ουρήθρας με ενδοσκοπική καθοδήγηση. Το κολλαγόνο προκαλεί στένωση του αυλού της ουρήθρας και, έτσι, ο αδύναμος σφικτήρας μπορεί να ελέγξει τη ροή του ούρου ευκολότερα. Με τον καιρό ο αυλός της ουρήθρας είναι πιθανό να διευρυνθεί ξανά και ίσως να χρειάζεται η έγχυση να επαναλαμβάνεται κάθε 3-12 μήνες.
Συσκευές με υδραυλική λειτουργία έχουν τοποθετηθεί με επιτυχία σε μερικά ζώα με ακράτεια ούρου.
Πρόγνωση
Η ακράτεια των ούρων στο σκύλο και στη γάτα δεν είναι ασθένεια που απειλεί τη ζωή. Στους περισσότερους σκύλους η ακράτεια μπορεί να ελεγχθεί φαρμακευτικά αλλά σε μερικά ζώα η πάθηση δεν ανταποκρίνεται σε καμία μορφή θεραπείας.
Θεματικοί όροι: Ουροποιητικό Σύστημα
