Οστεοαρθρίτιδα στο σκύλο και στη γάτα

Οστεοαρθρίτιδα στο σκύλο και στη γάτα

Η οστεοαρθρίτιδα είναι μια χρόνια εκφυλιστική πάθηση μίας ή περισσότερων αρθρώσεων που έχει ως αποτέλεσμα τη μειωμένη κινητικότητα της άρθρωσης και τον πόνο.

Η οστεοαρθρίτιδα κατηγοριοποιείται σε πρωτογενή και δευτερογενή. Η πρωτογενής οστεοαρθρίτιδα είναι πολύ σπάνια στο σκύλο και στη γάτα και προκαλείται λόγω γήρανσης ή από άγνωστα σε εμάς αίτια. Η δευτερογενής οστεοαρθρίτιδα προκαλείται λόγω κάποιας παθολογικής κατάστασης όπως η δυσπλασία ισχίου, η δυσπλασία του αγκώνα, η οστεοχονδρίτιδα, αυτοάνοσες ασθένειες κ.α.

Στις περισσότερες περιπτώσεις η οστεοαρθρίτιδα αναπτύσσεται αργά και επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου.

Αίτια

Κάθε κατάσταση που τραυματίζει ή προκαλεί φλεγμονή σε μία άρθρωση μπορεί να προκαλέσει οστεοαρθρίτιδα. Η οστεοαρθρίτιδα είναι συχνό αποτέλεσμα της δυσπλασίας ισχίου, της νόσου του πρόσθιου χιαστού, της δυσπλασίας του αγκώνα, της διαχωριστικής οστεοχονδρίτιδας και άλλων αναπτυξιακών ή εκφυλιστικών παθήσεων των αρθρώσεων.

Συμπτώματα

Τα πιο συχνά συμπτώματα της οστεοαρθρίτιδας είναι η χωλότητα, ο πόνος και η ακαμψία των αρθρώσεων. Τα συμπτώματα είναι, συνήθως, εντονότερα μετά από περιόδους ανάπαυσης ενώ η έντασή τους μειώνεται καθώς το ζώο ασκείται. Μπορεί να είναι σταθερά ή σποραδικά και να επιδεινώνονται μετά από έντονη άσκηση, ειδικά όταν αυτή ακολουθεί μία περίοδο ανάπαυσης. Κατά την κίνηση του ζώου είναι πιθανό να ακούγονται ήχοι κριγμού ενώ το ζώο δυσανασχετεί κατά τις κινήσεις κάμψεις και έκτασης των προσβεβλημένων αρθρώσεων. Καθώς η οστεοαρθρίτιδα επιδεινώνεται, το ζώο μπορεί να αποφεύγει την κίνηση και να περνά πολλές ώρες ξαπλωμένο.

Διάγνωση

Υποψία της πάθησης μπορεί να προκύψει βάσει των κλινικών συμπτωμάτων και του ιστορικού υγείας του ζώου. Η επιβεβαίωση της πάθησης γίνεται με τον ακτινολογικό έλεγχο των αρθρώσεων. Παρόλα αυτά, τα ακτινολογικά ευρήματα δεν συμβαδίζουν πάντα με τις αλλοιώσεις των αρθρώσεων. Έτσι, μία άρθρωση με σημαντικές αλλοιώσεις είναι δυνατό απεικονιστικά να εμφανίζει λιγότερα ευρήματα οστεοαρθρίτιδας από μία άρθρωση με αλλοιώσεις μικρότερου βαθμού και αντίθετα. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι αναγκαίο να ληφθεί υγρό από την άρθρωση ώστε να επιβεβαιωθεί η διάγνωση και να αποκλειστούν άλλες παθήσεις των αρθρώσεων. Για τη διερεύνηση του αίτιου της οστεοαρθρίτιδας είναι συχνό να διενεργούνται εξειδικευμένες εξετάσεις όπως η αξονική τομογραφία.

Θεραπευτική αντιμετώπιση

Η θεραπεία έγκειται, συνήθως, σε συντηρητικά μέτρα εκτός από τις περιπτώσεις στις οποίες υπάρχει αστάθεια σε μία άρθρωση (π.χ. ρήξη πρόσθιου χιαστού συνδέσμου, εξάρθρημα) και σε αυτές όπου ο πόνος μειώνει σημαντικά την ποιότητα ζωής του ζώου. Σε αυτές τις περιπτώσεις συστήνεται χειρουργική αντιμετώπιση.

Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει μέτρα μείωσης των φορτίσεων στις αρθρώσεις, βελτίωσης της υγείας των αρθρικών χόνδρων, ενίσχυσης της κινητικότητας και μείωσης του πόνου. Η μείωση του σωματικού βάρους μειώνει τα φορτία που δέχονται οι αρθρώσεις κατά την κίνηση. Η τακτική άσκηση που περιλαμβάνει χαμηλές φορτίσεις όπως το περπάτημα και το κολύμπι μπορεί να βοηθήσει στη διατήρηση του ιδανικού σωματικού βάρους, να βελτιώσει την κινητικότητα των αρθρώσεων και να αυξήσει τη μυϊκή μάζα. Άσκηση που περιλαμβάνει αυξημένα φορτία όπως το τρέξιμο και τα άλματα πρέπει να αποφεύγεται. Η φυσικοθεραπεία μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής του ζώου.

Συμπληρώματα διατροφής όπως η γλυκοζαμίνη, η χονδροϊτίνη και τα ω-3 λιπαρά οξέα δεν φαίνεται να παίζουν ρόλο στην αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας. Αντίθετα, ενέσιμα σκευάσματα polysulfated glycosaminoclycans φαίνεται να βελτιώνουν την υγεία των αρθρώσεων.

Αντιφλεγμονώδεις παυσίπονες ουσίες χρησιμοποιούνται συχνά για την αντιμετώπιση του πόνου και μπορούν να χορηγηθούν για μακρά χρονικά διαστήματα. Ο βελονισμός φαίνεται να βοηθά κάποια ζώα στην αντιμετώπιση του πόνου. Τα στεροειδή φάρμακα (κορτιζόνη) χρησιμοποιούνται μόνον σαν τελευταία επιλογή λόγω των επιπτώσεων στην υγεία του ζώου και της καταστροφικής τους επίδρασης στον αρθρικό χόνδρο.

Πρόγνωση

Η οστεοαρθρίτιδα είναι μία χρόνια και συνεχώς επιδεινούμενη πάθηση της οποίας την εξέλιξη δύσκολα μπορεί κανείς να προβλέψει. Αν η συντηρητική αγωγή δεν είναι επιτυχής στην προσπάθεια βελτίωσης της ποιότητας ζωής του ζώου, χειρουργικές επιλογές όπως η αρθρόδεση ή η αντικατάσταση των αρθρώσεων μπορούν να τεθούν υπόψιν.

Μπορεί να σας ενδιαφέρουν:

Μελέτη για τη νόσο του πρόσθιου χιαστού – Λάθη και παραλήψεις Νόσος πρόσθιου χιαστού συνδέσμου στο σκύλο και στη γάτα Όλα όσα θα θέλατε να μάθετε για την άσκηση στα ζώα Οξεία λεμφοκυτταρική λευχαιμία του σκύλου και της γάτας Ο ρόλος των βιταμινών σε σκύλους με δισκοπάθεια – Μην χάνετε πολύτιμο χρόνο Η γάτα που «καλπάζει» Τα σωστά μέτρα χειρουγικής ασηψίας στα ζώα δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένα Καλοήθης υπερπλασία του προστάτη στο σκύλο